czwartek, 23 października 2014

Design w szklarni

Dziś będzie o całkiem małym przedsięwzięciu - szybkiej, czysto estetycznej aranżacji, bez żmudnej pracy, rękodzieła i hiperrealizmów. Wszystko zaczęło się od tego, że przemeblowałam pokój w mieszkaniu 1:1 i zapragnęłam do niego jakiejś ładnej miniaturowej dekoracji.



Mebelki - ponad czterdziestoletnie, w trudnej skali 1:10 - kupiłam już kilka lat temu. Długo nie miałam pomysłu, w jaki projekt je włączyć, bo do moich syfiastych wnętrz PRL-u nie pasują z racji urody. Nie mają wiele wspólnego z kryzysowymi koszmarkami z lat 80.  - to zabawki nawiązujące do ikon polskiego designu lat 60./70.




Idealna do ich wyeksponowania okazała się szklarnia z Ikei, która dostałam niedawno w prezencie (z przeznaczeniem miniaturkowym właśnie) i też nie miałam na nią pomysłu. Pasująca tapeta, kawałek polarowej bluzy w roli wykładziny, kilka reprodukcji wyciętych z kalendarza - i wnętrze gotowe. Jest  nawet działająca lampka :)





Jedynym elementem przerabianym jest adapter. Dawno temu należał do mojej Barbie i początkowo wyglądał tak:






Po malowaniu chyba zyskał na realizmie. Komiksy o kocie Feliksie (na ich podstawie właśnie w latach 60. zrealizowano film animowany) wycięte z jakiejś francuskiej broszurki).




Dekoracje kilka razy zmieniałam i przestawiałam, ale ostatecznie jestem zadowolona z efektu. Zwłaszcza odkąd posadziłam na krzesłach drewniane psy - też z epoki ;)
Wnętrze nie jest do końca realistyczne, bo jasne, że mieszkania za PRL prawie nigdy nie wyglądały aż tak estetycznie (chyba że na filmach). Ale jednak projektanci z lat 60. i 70. do tego właśnie dążyli.







piątek, 26 września 2014

Stary i meblościanka


Prace nad domem Hildy trwają, ale równolegle robię też kilka innych rzeczy. Między innymi kolejny projekt z serii, powiedzmy, artystycznej. Czyli jeszcze jedno wnętrze w klimacie PRL. Albo post-PRL, bo przecież wielu starszych ludzi mieszkało tak jeszcze w latach 90. (z tej epoki jest telewizor), niektórzy zresztą mieszkają do dziś.

Hasła przewodnie - meblościanka, wypoczynek, sztuczne kwiaty, kryształy, dewocjonalia, kicz.
 

Mebelki to głównie zdobycze z allegro, całość umieściłam we wnętrzu, które pozostało mi po niedozbieranym domku del Prado. Podłoga też z tej kolekcji - idealnie sprawdza się jako prl-owskie gumoleum, bez powodzenia udające klepkę. Przeszklone drzwi zrobiłam z balsy (szyba to pleksi z folią samoprzylepną), brak im jeszcze zawiasów. Część drobiazgów w meblościance pewnie jeszcze wymienię na bardziej realistyczne, ale kryształy, kapliczka i kotek w ramce na pewno zostaną :).


Pośrodku tego całego kramu siedzi sobie Stary. Taki, o:
 

(Drugą dłoń też ma, żeby nie było. Po prostu jeszcze jej nie przytwierdziłam.)


Jest zrobiony z modeliny, drutu i filcu. W najbliższym czasie powinien dorobić się odrobiny włosów, a także koszuli i serdaczka. Miał też mieć wełniane kapcie, ale jestem tak dumna ze stóp, że Stary będzie jednak siedział boso:



 Skala - 1:12.




Myślę, że za jakiś czas spróbuję mu dorobić Starą do towarzystwa :).








poniedziałek, 25 sierpnia 2014

Wyższy poziom

...czyli drugie piętro. Nie, żeby było gotowe - ale przynajmniej już się za nie zabrałam.
Najpierw, tak samo jak na dole, uzupełniłam niepełną ściankę działową. Tak to wyglądało na (niespecjalnie atrakcyjnym) etapie początkowym:



Dziś jest już dużo lepiej :) Przynajmniej jeśli chodzi o prawą stronę, czyli gabinet. Tapeta i parkiet położone, górna listwa z lewej strony uzupełniona, framuga też gotowa.


Jeszcze tylko lampy (ta, którą widać, jest prowizoryczna), drobne wykończenia przy suficie i można będzie pokoik meblować.

Z meblami też nie jest źle. Zestaw z biurkiem, krzesłem i zegarem już pokazywałam.




Chwaliłam się też sklejkowymi pudełkami, przeznaczonymi na biblioteczki.





No więc tak wygląda już gotowa biblioteczka - po dorobieniu podstawy i zabejcowaniu na kolor dębu:




 Mam ich dwie sztuki, ale na razie tylko jedna została zapełniona książkami.



Bo książki to chyba najbardziej praco- i czasochłonny element wystroju gabinetu i trochę potrwa, zanim zrobię drugie tyle...

środa, 20 sierpnia 2014

Osiemdziesięciolatka

Przybyła już parę miesięcy temu, ale jakoś nie zdążyłam się nią (przynajmniej na blogu) pochwalić. Znaleziona na allegro, w zestawie rozmaitych gumowych/plastikowych zabawek bez większej wartości. Początkowo myślałam, że to laleczka celuloidowa, po otwarciu paczki okazała się z biskwitu. Pobieżny risercz w sieci i... "Germany, circa 1930".





Jest malutka, więc pewnie zamieszka z Hildą. 


czwartek, 7 sierpnia 2014

Przedpokojowo

...czyli zapowiadane zmiany w przedpokoju. Schody po przeróbce chyba wreszcie trzymają skalę, na fali prac remontowych dodałam też balsową listwę między tapetą a sufitem. Elementy dorobione do cynowej ławeczki - nóżka i oparcie ze srebrnego fimo - wymagają jeszcze przyciemnienia.




Jakiś czas temu opanowałam (wprawdzie w stopniu podstawowym, ale zawsze) sztukę filcowania. Płaszczyk na charmsowym wieszaku jest jednym z efektów :). Obok torebka od Polly Pocket, przemalowana i z dorobionym łańcuszkiem.




Torebkę, razem z kilkoma butami nie do pary, dostałam od sprzedawcy na targu staroci (kiedy zapytałam o cenę wygrzebanych z pudła dupereli, machnął tylko ręką ze słowami "niech się pani nie wygłupia"). Jedyne dwa buciki w tym samym kształcie były w dwóch różnych wersjach kolorystycznych, dlatego zostały przemalowane (złote kokardki w bonusie). Kozaczek niestety pary nie miał. Ale co tam, niech sobie stoi.


 


c.d.n.

sobota, 5 lipca 2014

Zestaw obiadowy na cztery osoby

Dawno mnie tu nie było, a jeszcze dawniej nie było nic o domu Hildy - pierwszym i najważniejszym z moich miniaturowych projektów. Prace nad nim nie ustają, co najwyżej czasem trochę zwalniają ;) Dziś, żeby nadrobić zaległości - kilka widoczków z jadalni.



Wciąż jest surowo, ale dodałam lustro nad bufetem (rama ze sprzączki od paska) i wykończyłam piec. Zyskał drzwiczki z fimo, zdobione naklejkami do paznokci.



Są - z czego jestem szczególnie dumna - otwierane :)



Tak, światło też jest. Planuję tylko wymienić diodę na trochę cieplejszą, pomarańczową albo czerwoną.



Na stole pojawił się kolejny eksperyment z miniaturową żywnością, obiad na cztery osoby. Nic wyszukanego - pieczony schab, kartofle i sałata. 




Wszystko z fimo, poza sałatą (ona akurat jest z serwetki). Pomidory cięte z laski. A sos (który tu akurat jest słabo widoczny) to pierwsze podejście do fimo liquid.
Całkiem jestem zadowolona z efektów.

Niedługo pokażę drobne zmiany w przedpokoju :)

poniedziałek, 24 lutego 2014

Łazienka - szlify i detale


Łazienka już na ostatniej prostej. 
Wyszpachlowałam kąty roomboxu, żeby było bardziej realistycznie.




 



Wprowadziłam trochę technologii czasów PRL-u - pralkę Franię (z pojemnika po lekach i różnych kabelków)...



 

...i suszarkę Farel (z modeliny).




 Na półce mam już większość potrzebnych kosmetyków:





 Przy kibelku także wszystkie niezbędne akcesoria:






Roombox ma też szybki z pleksi. Właściwie jest prawie skończony :)



 



 

sobota, 1 lutego 2014

Hello, Billy-boy!


Nie jestem specjalnie lalkowa, nigdy nie byłam. Obok porcelanek, Barbie, Blythe czy Tonnerów przechodzę raczej obojętnie. Nie kusi mnie malowanie buziek, wymienianie eye chipów, dolepianie rzęs. Czasem jęknę z zachwytu na widok jakiejś przecudnej, realistycznej dollfie, ale prawie nigdy nie załącza mi się takie ssące „chcę!!!”, jakie miewam przy mebelkach czy miniaturkach. 
Z przyjemnością popatrzę na czyjąś kolekcję, docenię ładny egzemplarz OOAK, kunszt makijażysty czy perukarza. Ale no… lalki mnie nie kręcą. Zasadniczo nie.
Jak wiadomo, od każdej reguły bywają jednak wyjątki.
To jest Billy.




Lalek gabarytowo nieco większy od Barbie, facet z historią społeczno-polityczną, "World's First Out and Proud Gay Doll" (http://en.wikipedia.org/wiki/Billy_doll). Mój egzemplarz (który kosztował mnie zaledwie 10 zł.!) to San Francisco Billy, w niemal kompletnym ubranku (brakuje mu tylko łańcucha z kolorowych kółek na szyi).



W tak niesprawiedliwie opisanym opakowaniu zastępczym do mnie przybył:


Billy to chłopak, bez cienia wątpliwości. Mówiąc wprost - jest nieprzyzwoicie anatomicznie poprawny (nie pokazuję na fotkach, żeby nie szerzyć porno, ale naprawdę. Bardzo). Lubię go za wygląd niemądrego, optymistycznego byczka.  Może kiedyś pójdzie w świat, jako element większego projektu. Na razie dumnie pozuje koło blaszanej niemieckiej kuchni z lat 60.





Jest mięśniakiem. Totalnie.



 Jedyną częścią garderoby, której w żaden sposób nie da się z niego zdjąć, są buty:


 No i czy on nie jest uroczy?